Son günlerin sürprizli filmlerinden biri. Kendi adıma ilk yarısını hayli beğendim; ama galiba sonradan, eski bir deyimle, keçileri kaçırdı!.. Filmin adındaki dansla ilişkili anlam sizi yanıltmasın!.. Baleyle pek bir bağlantısı yok. Önce inanılmaz dövüş sahneleriyle başlıyor her şey… Bir cemaat var; bir baba ve kızı Eva… Kız babasına aynen bizim gibi ‘baba’ diye seslenir!.. Baba ölür, kız sapasağlam kalır. Ki sonradan tüm filme o egemen olacaktır.

Ve sonra 12 yıl ötesine geçeriz. Küçükler büyümüş, yaşlılar daha da yaşlanmıştır. Ve bize sunulan kaliteli bir aksiyon filmidir. Uzun zamandır böylesini görmediğimiz… Sanki herkes birbirini vurur, iyi-kötü demeden ateş eder. Hatta boks antrenmanlarında bile.. Ama korkmayın; bunlar sahte mermilerdir. Ya da, filmde dendiği gibi plastik mermiler!..

Ayrıca bu cemaat dansa bayılır. Devasa dans salonlarında sanki herkes pisttedir. Bu sanki bir döğüş balesidir!..Zaten filmde bir ikon olarak sık sık gösterilir: küçük heykelciklerin içinde de… Bir Çinli gurup gelir; işin içine karışır. Eve Macarro da sırtına bir dövme yaptırır. Arada Prag kentine gidilir; geleneksel Continental otelinde kalınır. Prag zaten filme uzunca kalınan mekanların başında gelir. Sonradan karlar içindeki bir yer de gidilir. Benim neresi olduğunu pek kavramadığım!..

Ama tüm bu çekiciliklerle o ana dek, dediğim gibi tam bir kaliteli aksiyon olarak gelişen film, sonradan biraz monotonlaşır. En rahatsız edici şeylerden biri çocuklardır. Yani onlar değil; ama filmde küçüklerin en rahatsız edici biçimde, en kanlı çekimlerde kullanılması…Niçin, nasıl bunu yapmışlar; anlamadım.

Belki en tartışılır yanı şudur ya olmalıdır: filmin ana kahramanı, 1988 doğumlu ve Küba kökenli Ana de Armas, Eve rolünde öylesine abartılı bir karakter çizmiş ki… Kendi abartması değil; ona çizilen  karakterde kabahat… Kadın-erkek kavga ettiği herkesi haklayan, onca kavgadan bir çizik bile almadan çıkan, sanki tanrının bir dokunulmazlık zırhına büründürdüğü bir hanım… Öyle ya, ne olursa olsun; kadına hiçbir şey olmaz!.. Böylece film tam anlamıyla cinsiyetçi bir nitelik alıyor. Ve günümüz Türkiye’sine de hayli yakışıyor!..

Eski kuşak oyuncular da iyi. Değişik rollerde Gabriel Byrne, Norman Reedus, Ian McShane…. Perdenin unutulmaz John Wick’i Keanu Reeves. Ki şaşılacak kadar az gözüküyor. Ama baş yöneticide efsane yönetmen Jonn Huston’un kızı, bir zamanlar perdede hayli gözükmüş Angelica Huston göz dolduruyor.

Ve işte böyle bir film… Dediğim gibi, başındaki hızı, enerjiyi ve çarpıcılığı korusa, çok daha iyi olabilirmiş. Ama pek tanınmamış yönetmen-yazar takımıyla daha ileri gidememiş. Seçim sizin…

***

Sevgili okurlarım,

Malum, bayram geldi çattı. Bunca sıkıntı içindeki ülkemizin hiç olmazsa bayram gibi gelenekle dinin karması olan bir etkinlik sayesinde daha sakin, hatta mutlu olmasını beklemek… Çok şey mi? İşte ben ve bizler de bunu bekliyoruz.

Bu arada hayat devam ediyor. Bu ayki Milliyet Sanat dergisini gördünüz mü? Kapakta Sezen Aksu var. Ama yalnız bu değil… Ayrıca Sezen farklı ve saygın tam 8 kişi tarafından da kutlanmış. Hangi birini sayayım? O, elbette Türkiye’nin en büyük şarkıcılarından biri, belki de birincisidir. Ve 50. sanat yılını kutladığı şu günlerde böylesine kutlanmayı fazlasıyla hak etmiştir.

Küçücük bir not daha ekleyeyim… O dergide her ay yazdığım (ve sonra kitaplaşan) Sinemanın Hazineleri köşemi bu ay tam 1932 tarihli (yani oldukça eski) bir filme ayırmışım. Bir Ernest Hemingway uyarlaması olan A Farewell to Arms (Silahlara Veda)… Gary Cooper, Helen Hayes, Adolph Menjou gibi oyuncuların oynadığı bir klasik… Benim değilse bile, Sezen için mutlaka alın derim…